Kinetic sand - haal de zomer in huis
Auteur: Karen Mee
Moeder
Toen ik hoorde dat kinetic sand zand is dat ‘schoon’ is, werd ik gelijk nieuwsgierig. Geen knarsende korrels tussen je tenen, of nog erger: op je boterham. En dus helemaal fijn om binnen mee te spelen; het strand maar dan in huis! Door een speciale toevoeging plakken de korrels makkelijk aan elkaar en wordt het dus geen rotzooitje. Ideaal voor een moeder zoals ik die niet zo van vieze dingen houdt en nog idealer voor een kind als de mijne met lichte smetvrees.
Lin heeft een statafel. Hierin kan ze goed vastgesnoerd lekker staan en heeft ze haar armen vrij om te spelen. De tafel bevat een mooie bak waar we het zand in doen. Smetvrezig als Lin is, steekt ze heel voorzichtig haar vinger erin. Blijkbaar voelt het goed want al snel verdwijnen beide handen erin. Voor ik het weet gooit ze een hand zand op de grond. ‘Nee bah Lin!’ zeg ik terwijl ik de stoffer en blik wil gaan pakken. Maar dan bedenk ik me dat dat volgens de gebruiksaanwijzing makkelijker moet kunnen. Ik pak het zand gewoon met de hand en inderdaad, zonder stoffer en blik kan ik netjes al het zand weer terug doen in de kom. En wat voelt het lekker in mijn hand.
Samen testen we wat we allemaal kunnen met het zand. Met onze koekjesvorm maken we allemaal vormpjes. De vormpjes blijven mooi in het zand staan. In onze fantasie maken we een boerderij. De vierkantjes zijn de koeien en de rondjes de kippen. ‘Tok tok tok,’ schuiven de kippen door onze boerderij.
Dan besluiten we een hooiberg te bouwen. ‘Hoog, heel heel hoog,’ is mijn opdracht. Maar met kinetic sand is dat toch vrij moeilijk. Het zand plakt dan wel mooi aan elkaar maar op elkaar werkt wat minder goed. Alle torens die ik bouw zakken langzaam in elkaar. Maar gelukkig wel langzaam genoeg dat Lin ze met een flinke mep allemaal om kan gooien. Dikke pret!
Wat ook een heerlijk gevoel geeft, is het laten vallen van het zand op je handen. Als een soort van droog drijfzand valt het zwaar om je handen heen. Lekker stevig en toch ook zacht. Lins handen verdwijnen helemaal onder het zand om met een onverwachte beweging weer tevoorschijn te komen. ‘Tadaaaa!’ roept Lin.
Nadat we ook nog een paar heerlijke zandtaartjes hebben gebakken is het tijd om op te ruimen. Maar stiekem zit ik ’s avonds op de bank met de kom op mijn schoot. Twee uur lang zit ik met mijn handen in het zand te wroeten. Het is echt een heerlijk gevoel en heel rustgevend. En door zand in huis te halen haal ik voor mijn gevoel de zomer ook een heel klein beetje in huis.
